Düşünceler

Sultan IV. Murad en meşhur sultanlarımızdandır. Cesaretiyle ve yönetimdeki becerisiyle olduğu kadar, tebdil-i kıyafet yani kıyafet değiştirerek tanınmaz bir kişiliğe bürünüp şehri teftiş etmesiyle de meşhurdur. Bu gezilerden birinde, veziri ve celladı ile kıyafet değiştirip Üsküdar’dan karşıya geçmek için bir sandal kiralar. Biraz açıldıktan sonra, sandalcı testisini çıkarıp içki içmeye başlar. Padişah, kokusundan anlar. Biraz da kendisi ister. Sandalcı, ‘Fazla içme çarpılırsın’ diye takılır. Sultan biraz içtikten sonra sandalcıya, ‘Bunun yasak olduğunu bilmiyor musun?’ diye sorar. Sandalcı, ‘Biliyorum ama burada bizi kim görecek’ der. Sultan, ‘Ya biz söylersek’ diye cevap verir. Sandalcı ise, ‘Söyleyemezsiniz, siz de içtiniz’ der. Sultan, ‘Ya ben padişah, bu yanımdaki de vezir ise ne yaparsın?’ diye sorar. Sandalcı da basar kahkahayı ve der ki; ‘Ben size demedim mi, çok içmeyin çarpılırsınız diye? Bakın, iki yudum içtiniz biriniz padişah oldu, diğeriniz de vezir.’ Padişah kendi de içt...

XX. yüzyılın en çok tanınan düşünürlerinden birisi olan Anthony Flew son kitabında ‘kanıtların götürdüğü yere git’ ilkesinden bahsetmişti. [1]  Elbette burada Flew’un kanıt ile kastettiği matematiksel ya da mantıksal anlamda bir kanıt değil daha ziyade ‘delil’ anlamına gelen bir tür kanıttır. Delil sözcüğü etimolojik olarak “yol gösteren, kılavuz” sözcüğünden alıntıdır. [2]  Ben de onun kitabında yer verdiği bu ilkeyi Noel hikâyesi ile ilişkili olacak şekilde benzer bir bağlamda ‘belirtinin götürdüğü yere gitmek’ şeklinde biraz değiştirmek istiyorum. Neden böyle bir değişiklik yaptığımı Noel hikâyesi bağlamında anlatmak ve sizleri biraz düşündürmek istiyorum. Noel hikâyesi Hristiyan dünyasında önemli bir yere sahiptir. Nasıl önemli olmasın ki! Eğer Tanrı beden alıp aramıza geliyorsa bundan daha önemli bir durum söz konusu olabilir mi? Fakat gözlemlediğim kadarıyla Noel hikâyesinde göz ardı edilen ama çok önemli çıkarımları olan bir konu daha vardır. Noel hikâyesi içerisinde ge...